33 weken zwanger en nog op vakantie willen gaan
De weken vliegen voorbij. Ik heb zo’n leuke zwanger scheurkalender van Ouders van Nu “Aftellen tot je een ton weegt” en ik moet zeggen er staan toch hele goede tips, adviezen en leuke weetjes op deze kalender. En je ziet de dagenteller slinken. Dat houdt je gefocust en als control freak met zwangerschapsdementie is dat toch erg prettig.
Een tijd geleden had ik voorgesteld om met het gezin nog een weekje weg te gaan, even er tussen uit om nog met de kinderen lekker in het bos te struinen, beukennootjes en dennenappels te zoeken, de herfstbladeren en paddenstoelen bekijken, in het donker nog een spannende boswandeling te maken en gezellig bij het haardvuur spelletjes te doen. Dat klinkt toch erg idyllisch en als het perfecte plaatje. Helaas verliep deze week voor mij totaal anders.
Het is week 33 van mijn zwangerschap en als we uitgepakt zijn in het vakantiehuisje midden in de bossen merk ik in de avond dat ik ziek begin te worden. Binnen 2 dagen lig ik plat in een vreemd bed met koorts en ik denk alleen maar “ik wil naar huis”. Ik zie vanuit mijn bed de kinderen in onze bostuin lekker skelteren, boogschieten en met vergrootglazen spinneneitjes, kikkers en andere insecten bekijken. Prachtig plaatje. Ik hoest ondertussen de longen uit mijn lijf en de tweede doos tissues is aangebroken. Na die nacht weer niet geslapen te hebben sta ik om 07.00 uur op en besluit mijn bed niet meer in te gaan maar te genieten van mijn gezin. In bed voel ik me alleen maar beroerder worden en ik wil niks missen.
Dat heb ik geweten, naast het vele hoesten was ik ook nog eens de hele dag zowel binnen als buiten aan het overgeven. Mijn gezicht was een en al gesprongen aderen, het zweet brak me uit en ik voelde me echt verschrikkelijk. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Tsjonge wat een goed idee zeg: een vakantie met 33 weken. De volgende ochtend moest ik mijn ribben vasthouden als ik weer een hoestaanval kreeg en of het al niet erg genoeg was, ik kreeg een bloeding. Niet een paar druppels nee, vers bloed stroomde zo het toilet in. Potverdorie, “Joost” riep ik, “kom snel, ik verlies bloed!” Ik was opeens in paniek. Wat nu? Google.. Overal stond: Bel je verloskundige! Er vloog van alles door mijn gedachten, de gekste dingen; “Ik kan nog niet bevallen, wat is er met het kindje, ik moet me nog shaven, babykamer is niet klaar, kappersafspraak zaterdag, ik wil nog niet bevallen, ik wil naar huis, leeft de baby nog, wat heb ik verkeerd gedaan, zie je wel ik had de hele dag plat moeten liggen”
Maar wat heerlijk om dan je dochter bij je te hebben en er aan denkt om een vlucht tas mee te nemen, want ja ik moest direct naar het ziekenhuis zei de verloskundige. Hup, de hele familie de auto in en op naar het ziekenhuis in Dordrecht, was “maar” 40 minuten rijden vanaf ons vakantiehuisje. “Heb je weeën mam? Doet het pijn?” vraagt onze dochter. “Gaat het goed met de baby mama?” Ik voel een handje van ons zoontje, komt de baby mama? Slik… Verder is iedereen stil en zitten we gespannen in de auto. Aangekomen bij het ziekenhuis moet ik in een rolstoel en ik krijg de slappe lach, er komt een schaamte over me. Nou jongens, dit vind ik echt verschrikkelijk. Ik duik weg in mijn sjaal omdat ik moet lachen, lachen van de zenuwen. Ik kan er niks aan doen maar dat heb ik nou eenmaal altijd als ik de spanning niet meer aan kan. Daardoor beginnen de anderen ook een beetje te ontspannen.
Op de afdeling verloskunde aangekomen te zijn krijg ik een CTG-scan om te controleren of de hartfrequentie van het ongeboren kindje goed verloopt en het registreert de weeënactiviteit van de baarmoeder. Een check om te zien of alles goed verloopt bij zowel mij als moeder als bij de baby. Ik heb zo ruim drie kwartier gelegen met twee banden om mijn buik. Aan beide banden een apparaatje waar de registratie wordt weergegeven op de monitor. De uitslag is direct bekend en wordt beoordeelt door de gynaecoloog die dit met ons zou gaan bespreken. “Een grote kans dat u moet blijven mevrouw” zei de verpleegkundige. Nee joh, dat was voor mij echt het allerlaatste scenario. En toen ze wegliep en ik lag daar met mijn gezin om me heen moest ik opeens huilen. Het werd me allemaal even te veel.
In het gesprek met de gynaecoloog later op de ochtend vertelde ik dat ik zo ziek was geweest en ik het liefst weer naar huis wilde. Er volgde een uitwendige echo, toen een inwendige echo en goh ook nog een eendenbek werd gebruikt. Ik zei dat ze moesten oppassen dat mijn vliezen niet zouden breken. Ze zaten al op het hoofd van de baby, die is namelijk al redelijk ver ingedaald. Godzijdank, het zijn gesprongen bloedvaten van het hoesten en overgeven waardoor er druk op stond en die veroorzaakten de bloeding. Nul ontsluiting en dat was echt de enige reden dat ik naar huis mocht. Voorwaarde was dat ik niks meer mocht doen komende dagen. Jippieeee wat een opluchting. De hartslag van de baby was goed, hij lag lekker daar van binnen dus niks aan de hand. We gingen weer terug naar het vakantiehuis.
Wat een consternatie en eigenlijk voelde ik me weer schuldig hierover. Wat natuurlijk helemaal niet nodig is want als het wel ernstig had geweest had ik op geen betere plek dan het ziekenhuis kunnen zijn. Ik moet zeggen dat ik weer zo trots ben op ons gezin die er allemaal voor me waren en mijn hand vast hielden en mij probeerde op te vrolijken. Die saamhorigheid gaf mij een enorm oer gevoel en heel veel liefde. Jullie zijn kanjers. Toen we eenmaal bij het huisje waren heb ik direct mijn tas ingepakt, klaar om 2 dagen later naar huis te gaan. Mijn coconnetje in en alles klaar te maken voor de bevalling, het zou zo maar eerder kunnen komen.
En mijn kappersafspraak? Die kon fijn doorgaan……
Liefs, Miranda
- De hit van deze zomer: de hangstoel - 6 februari 2024
- Vloerkleden en spugende honden… - 2 februari 2024
- Van wijd tot strak: ontdek de verschillende soorten broekmodellen voor vrouwen - 3 augustus 2023
No Comments